Tot ziens Haïti!

Beste lezers,

De allerlaatste dag in Haiti is aangebroken, of beter gezegd alweer bijna voorbij. Morgen, woensdagmiddag, om half 4 stap ik het vliegtuig in waarna ik, na een reis van ongeveer 18 uur, land in mijn thuisland.

Wat heb ik nog een paar prachtige dingen meegemaakt sinds de laatste keer dat ik jullie schreef. Dingen die me bijna tot tranen toe hebben geroerd. Ik zal jullie er, voor 1 van de laatste keren, over vertellen.

Laat ik beginnen met de sportlessen van donderdag. Mijn laatste donderdag in Haiti.
De kinderen van 4A waren aan het inlopen om te beginnen met hun gymles. Ik was eigenlijk niet helemaal in de stemming, maar ik wist dat ik deze klas ook nog heel graag de laatste dingetjes wilde leren. Dus ik pakte de hesjes en de parachute en ik deed het hek open om naar beneden te lopen. De kinderen hoorden dat (aangezien het hek erg piept), keken achterom en zagen mij met de hesjes en parachute lopen. En allemaal begonen ze te gillen van enthousiasme: 'ouiiii les chats et les souris' (vertaling voor tikkertje). En allemaal renden ze naar me toe om me te knuffelen, en we waren nog geen eens begonnen! Na een succesvol Parachute spel, wat ze ook heel enthousiast deden, wisten ze dat het tijd was voor tikkertje, dus begonnen ze allemaal weer uit enthousiasme te gillen. En wat genoten ze, en dus ook ik! Dit gevoel heb ik al meerdere keren geprobeerd over te brengen in woorden, maar dat is zo ontzettend moeilijk. Het is namelijk zo mooi wat je dan meemaakt. Dat kinderen zo blij, enthousiast en gelukkig kunnen zijn om het feit dat ik er ben en om zo'n simpel spel als tikkertje. En ik schrijf jullie dit, omdat dit de dingen zijn die ik wil onthouden als ik weer terug ben in Nederland. Deze kindjes wil ik voor altijd in mijn geheugen houden om hun plezier om ziets kleins te kunnen gebruiken in mijn verdere leven. Want dat is zo iets ongelooflijks moois. Om daar te staan kijken naar een klas die zo ongelooflijk aan het genieten is.

Na meerdere van dit soort enthousiaste lessen, was de vrijdag aangebroken; de laatste muzieklessen met de kleintjes. Op vrijdag heb ik namelijk altijd de 2e en 1e klas, de kleine schatjes! Ook deze lessen liet ik helemaal los; ik zou wel zien hoe ze zouden lopen. Het enige wat ik echt graag wilde, was samen met ze voor de laatste keer genieten. En dat is voor 100% gelukt! Het enige wat we eigenlijk deden was drummen, zingen en dansen. Maar zo enthousiast. Ik eindigde de lesbmet het schoollied: Viv Ecole Soleil De Hollande, en zorgde ervoor dat we dat zo enthousiast mogelijk deden, door met ze te dansen. En het voelde zo goed om die kinderen zo enthousiast te krijgen dat ze met me gingen dansen en lachen. Ik stond daar een mega grote glimlach mee te zwingen en nog 1 keer ongelooflijk te genieten. En tijdens deze lessen, tijdens de liedjes waarmee ik afsloot, voelde ik me zo ongelooflijk dankbaar dat ik dit heb mogen doen. Dat ik met deze kinderen lol heb kunnen maken, dat ik ze lekker bezig heb kunnen laten zijn met ritme, melodie en muziek. En dat ik hen en de leraren heb kunnen laten zien hoe leuk muziek eigenlijk is. En hoe blij je er van kunt worden, Ikzelf en de kinderen.

Dus vrijdagmiddag was ik helemaal kapot van een week hard werken, maar ontzettend gelukkig en dankbaar.

Zaterdag hebben ik, Arnold en Alexander Marijke uit eten meegenomen. Marijke wist een prachtig plekje, en dan is prachtig nog zacht uitgedrukt. Wat een uitzicht! Vanuit dit restaurant kon je bijna heel Haiti overzien! Vanuit onze stoel, met een heerlijk bord Acra voor onze neuzen, genoten we van de prachtige vorm die dit land heeft. En hoe klein het eigenlijk is. Vanuit dat punt leek Haiti zo'n vredig en rustig land, al wisten we natuurlijk heel goed dat dat 200 meter lager echt niet het geval is.
Maar vanaf daar zag je wel weer hoe bijzonder land het eigenlijk is. Een land dat in vele opzichten bijzonder is. Bijzondere vorm, een bijzondere sfeer, een bijzonder alles!

Afgelopen maandag en dinsdag heb ik denk ik een van de meest bijzondere dagen van mijn leven meegemaakt. Of beter gezegd, de meest mooie. Maandag was namelijk echt mijn allerlaatste lesdag, mijn aller-allerlaatste. En dinsdag de laatste dag dat ik bij de lessen ging kijken.

Normaal maak ik me altijd het meest zorgen om de maandagen. Maar nu niet. Maandagochtend, 8.10, stond ik klaar voor een dag waarop ik wel zou zien wat het zou worden. Alles was goed. En dat was het zeker!
Met de klassen, op maandag de 4e, 5e en 6e klas, heb ik notenspelletjes gedaan, gedrumt en gezongen. En bij elke klas deed ik weer net iets anders, en dat maakte het nog net ietsje leuker. Ook deze kinderen kreeg ik aan het dansen, en de leraar aan het drummen. Ik genoot nog 1 keer van het enthousiasme van de klas bij NotenBingo, van het gelach van kinderen als ik voor ze drumde, en van het samen zingen van Mercy. De lessen klopten gewoon en het was heerlijk! Maar het allermooiste was toch wel dat elke klas van die dag en van vandaag een afscheid voor mij had voorbereid! De ene klas had een bedanktekstje, de andere klas wilde met me op de foto, en weer een andere klas zong een bedank lied voor me. En dat voorafgegaan door een praatje van de leraar om me te bedanken. Ik stond daar bijna met tranen in m'n ogen. Vooral bij klas 3A, met een lerares waar ik altijd ontzettend veel bewondering voor heb gehad. Zij hield een speech voor mij over het feit dat ik altijd in hun hart zou blijven. En dat tijdens alle momenten dat ze muziek maken, ze altijd aan mij zullen denken. En dit sloten ze af met een prachtig emotioneel lied, arm in arm gezongen en met een knuffel van de lerares, die het echt ontzettend moeilijk vond dat ik wegga. Zo'n lief bedankje, hoe groot of klein dan ook, laat zien dat ik ze echt iets heb kunnen geven de afgelopen maanden. Dat ik voor hen, net zoals zij voor mij, belangrijk ben geweest. Misschien ben ik wel helemaal niet de enige vrijwilliger bij wie ze dit doen, maar dat maakt helemaal niks uit. Ze hebben me me speciaal laten voelen, ze hebben me laten weten dat ze me nooit zullen vergeten en dat ik echt iets heb achtergelaten. En dat is iets wat ik nooit, echt nooit meer zal vergeten. En ik schrijf dit stukje over al die lieve bedankjes dan ook echt met tranen in m'n ogen.

En eindelijk, eindelijk kon ik trots op mezelf zijn! Eindelijk was het gewoon genoeg, en kon ik tevreden zijn met wat ik heb gedaan. Heel erg tevreden zelfs! En dat ik trots op mezelf kan zijn, dat is iets heel erg bijzonders.
Dat ik dit heb mogen doen, is iets wat nooit iemand me meer afneemt. Dit gevoel, dit zit er in en kan ik de rest van mijn leven gebruiken.

Alles bij elkaar, kijk ik terug op een zeer bijzondere en gemixte periode. Een periode waarin ik ontzettend heb kunnen genieten, zeker de laatste weken, maar waarin ik ook vele momenten had dat dat echt niet lukte. Een periode waarin ik vaak niet te tevreden kon zijn met wat lukte en mijn perfectionisme tegen kwam, maar waarin ik ook leerde om echt trots op mezelf te zijn. Een periode waarin ik misschien niet alles heb bereikt, maar heel veel dingen succesvol wel! Zoals het enthousiast maken van de leraren, het introduceren van nieuwe spellen en ideeën, en het allerbelangrijkste: het laten genieten van de kinderen! Een periode met depressieve momenten en diepe dalen, maar ook met intense vrolijkheid en genieten van de kleine dingetjes.
Kortom, een periode die erg moeilijk voor me is geweest, maar waarin ik ook heel veel heb geleerd. Waaronder het feit dat het niet altijd leuk kan zijn, soms zelfs vaker stom dan leuk, maar dat dat ook goed is. En dat vertrouwen in jezelf zo ontzettend belangrijk is, en je ook zo veel energie geeft. En dat het ook niet erg is als je niet altijd kunt genieten, zelfs al ben je in zo'n bijzonder land als Haiti.
Maar wat ben ik blij dat ik de laatste weken zo positief heb kunnen afsluiten, en dat ik deze weken eindelijk alles wat ik heb geleerd tijdens mijn reis, kon gebruiken.

Haiti ik ga je missen in vele opzichten. De kinderen, de school, de prachtige natuur, de mensen en het volk. Een volk dat het zichzelf op velen manieren heel erg moeilijk maakt. Maar ook een volk dat heel erg mooi is, letterlijk en figuurlijk. Want als iedereen elkaar zo vriendelijk zou groeten als het Haitiaanse volk mij groette, dan zal de wereld weer een stukje mooier worden.

Arnold vroeg mij 2 weken terug wat mijn hoogtepunt is geweest. Op dat moment wist ik niet wat ik daar op moest antwoorden, maar nu wel. Op dit moment, en dat kan dus over een paar weken ook iets heel anders zijn hoor, maar op dit moment kan ik zeggen dat het hoogtepunt van mijn reis het ongelooflijke en onbeschrijfelijke gevoel is, dat bij mij naar binnen stroomde op het moment dat ik zag dat mijn geintroduceerde spellen en ideeën in de praktijk werden gebracht en dat de kinderen daar zo ontzettend van genoten. Ik zal nooit meer het moment vergeten dat ik daar op het terras naar beneden stond te kijken, gelokt door het enthousiaste gegil van kinderen, en dat ik daar zag dat mijn geïntroduceerde spel in de praktijk werd gebracht door een leraar die het zelf misschien nog wel het aller leukste vond. En dat ik dit op dat moment aan de rest van de wereld wilde laten zien, zo trots was ik en zo bijzonder voelde dat!

Ik ga ontzettend veel missen. Het land, de kinderen, de glimlachen. En ik ga ontzettend veel mooie dingen onthouden. En ik wil dit blog dan ook afsluiten met een quote die ik al vele jaren van mijn ouders leer:

Huil niet omdat het geweest is, glimlach omdat het er was.

En dat is precies wat ik nu doe, glimlachen.

Dankjulliewel allemaal! Dankjulliewel voor het zo enthousiast lezen van mijn blog, voor de lieve reacties die mijn dag nog beter maakten, en voor het feit dat jullie mij zo uitgebreid hebben willen volgen.

Ik weet niet of dit mijn laatste blog is. Misschien laat ik nog wel wat van me horen als ik weer thuis ben. Maar voor nu wil ik nogmaals zeggen: Dankjewel. Ontzettend bedankt iedereen. Mijn lezers, de mensen die me hebben gesteund en de mensen die deze reis mogelijk hebben gemaakt.

Mesi Anpil!

Met een heel vriendelijke en dankbare groet van Nicolien