Met z'n viertjes in Haïti

Beste allemaal,

Laat ik beginnen met het leukste nieuws: mijn ouders en m'n zusje zijn veilig aangekomen en zijn nu eindelijk bij me!! Ik heb ze bijna 9 weken niet gezien, dus dit voelt geweldig. Al merk ik wel dat het niet eens zo bijzonder voelt als ik had verwacht; het voelde na 1 dag al alsof ik ze helemaal niet zo lang niet had gezien, heel gek. Het voelt gewoon meteen weer vertrouwd.

En om verder te gaan; excuses dat ik bij mijn laatste Blog geen update heb geplaatst van de cycloon en zijn nasleep. Ik weet dat veel van jullie waarschijnlijk dachten 'waarom kan ze nu alweer zo positief schrijven na alles wat er is gebeurd?' Maar dat had een reden. Het leven in Haïti gaat namelijk gewoon door. Nog geen week na de Cycloon leek het alsof er nooit een Cycloon was geweest en alsof de M in het alfabet voor Cyclonen nog niet was gebruikt. Op de plekken waar veel kapot is zie je de nasleep zeker nog wel, maar men gedraagt zich alsof er niks is gebeurd en gaat gewoon vrolijk weer verder, hier in dit deel van Haiti dan. Dus ik ook. En zeker na zo'n grote ramp genoot ik er extra van dat ik de kinderen zo lekker kon laten genieten, en dat was wat ik jullie op dat moment graag wilde vertellen, in plaats van in de Cycloon te blijven hangen.

Maar alsnog de update. Over de kapotte huisjes die we zelf al hadden gezien had ik jullie al verteld. Maandag begon de school weer (dus 1 week precies na de orkaan) en bijna alle kinderen waren er alweer. De vlag hing halfstok bij het ochtend appel en in alle klassen werd even gesproken over de orkaan en wat de kinderen er van vonden en hoe ze het ervaren hadden. Helaas begrepen niet alle leraren dat helemaal, want in plaats van praten over het gevoel, vertelden ze over hoe een orkaan ontstond! Dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Deze dag werden er ook door alle leerlingen formulieren ingevuld met daarop vragen over de schade aan hun huis, familie, dieren en moestuin. Hier kwamen harde getallen uit: meer dan 300 leerlingen waren hun dak kwijt en bijna 100 leerlingen hun hele huis. Ik mocht de formulieren waar het op geschreven stond noteren, en bij elk blaadje dat ik omsloeg hoopte ik telkens weer heftiger dat niet op dit briefje ook al een kapot huis genoteerd stond...

Maar gelukkig kwamen Marijke en Kempes meteen in actie met plannen bedenken! Ze willen zo veel mogelijk mensen helpen
Kempes was meerdere dagen ernstig ziek geweest, tijdens en na de orkaan. Maar toen hij terug kwam had hij een prachtig uitgewerkt plan van Marijke bij zich! Wat is het plan? De Stichting gaat 100 geiten kopen. Deze geiten worden aan de families gegeven die ze nodig hebben. Maar, is de afspraak, dan geeft de familie één geitje terug als de moeder jongen heeft gegeven. Zo heeft de stichting weer een nieuwe geit om weer aan anderen te geven etc etc. En dit gaan ze ook doen met kippen en zaden en dus groenten! En op deze manier werkt dus iedereen samen om een nieuwe toekomst op te bouwen.
Ook gaat de stichting zo veel mogelijk nieuwe huisjes bouwen voor mensen die deze echt heel erg hard nodig hebben. Dit gaat om betonnen, aardbevingbestendige huisjes van ongeveer 16 vierkante meter. En het eerste proefhuisje is vandaag start gezet, waar wij getuigen van mochten zijn!
Voor deze duidelijke plannen is natuurlijk veel geld nodig, dus een (kleine) bijdrage voor de Stichting is dus altijd welkom :). En kijk vooral even op de Facebook pagina van Stichting Naar School in Haiti of die van Marijke Zaalberg voor uitgebreidere informatie over de plannen.

Daarnaast wil ik jullie graag nog wat vertellen over mijn avonturen.
Een paar dagen voordat mijn familie zou komen, heb ik een drumstel in elkaar gezet met hulp van Patrick, een jongen met Haitiaanse achtergrond die hier was voor Rootsreis. Dit drumstel hebben we gemaakt van emmers en deksels. En in de lessen daarna heb ik dit drumstel geïntroduceerd, en iedereen vond het geweldig! Vooral de wat moeilijker klas genoot echt van het lekker rammen op die deksels en emmers. Leuk!

Zondag kwamen mijn ouders aan. Ik wist van Marijke dat je eigenlijk het vliegveld niet in mag om mensen op te wachten maar buiten moet blijven. Maar met een smoesje zou het moeten lukken. Ik liep naar de bewaker toe die me tegenhield en zeg dat ik even naar het Digicel winkeltje in het vliegveld moet om een telefoon te kopen ( wat dus onzin was). Maar wat gebeurt er: hij brengt me er echt naartoe, terwijl ik daar natuurlijk helemaal niet echt moest zijn! Dus in dat winkeltje heb ik een beetje telefoons bekeken als toneelstukje, totdat de bewaker weg liep. Toen vertelde ik de verkoopster zo aardig mogelijk dat ik helaas niet de goede telefoon zag en liep ik door. Daar kwam ik nog een bewaker tegen die ik vertelde dat mijn ouders zouden aankomen. En hij liet me, heel aardig, zelfs voorbij de douane lopen om m'n ouders te zien! Alleen kwam op dat moment de bewaker die me naar het Digicel winkeltje had gebracht, net voorbij. Toen hij dus doorkreeg dat ik hem in het ootje had genomen keek hij me even streng aan maar schoot daarna in de lach en liep door. Gelukt! Toen ik m'n moeders gezicht zag tussen alle mensen die op hun koffers aan het wachten waren, toen maakte m'n hard wel even een sprongetje van geluk. Het voelt zo goed om de mensen, waarmee je normaal elke dag van je leven ongeveer bent, na 9 weken weer voor het eerst te zien!

Gisteren hebben we een stukje gewandeld, om papa en mama even de omgeving te laten zien. Op de terugweg waren er allemaal jongens voor de school aan het voetballen met een oude bal en stenen als doelpalen. En ze zwaaiden naar me en vroegen me of ik mee wilde doen. Nou dat hoefden ze geen 2x te vragen!
Ik heb 1,5 uur heerlijk met ze gevoetbald. En niet om op te scheppen, maar ik dolde ze helemaal uit en dat vonden ze echt geweldig! Het voelde zo goed, dat ik daar, in Haïti, gewoon met jongens op straat, met de minste middelen die er zijn, aan het voetballen was. En het enige wat we nodig hadden was lol, en dat hadden we! En er heerste ook een hele goede sfeer. Als er een motor aankwam stopte iedereen gelijk, ook degene met de bal, en wachtten ze allemaal netjes voordat ze doorspeelden. En werd er een overtreding gemaakt, nou dan bespraken ze dat gewoon (oké misschien wel schreeuwend), maar daarna was het ook gewoon goed en werd de penalty genomen waarna het spel verder ging. Niks geen scheidsrechter, dat losten ze gewoon zelf op. Helaas ging ik op een gegeven moment wel heel hard onderuit, waardoor ik een groot gat in m'n broek scheurde en keihard op de grond belandde. Maar ik mocht niet huilen, ondanks de pijn! Dat kon echt niet tussen al die jongens XD.
Gelukkig hielpen ze me overeind, veegden ze m'n kleren schoon en keken of ik niet gewond was.
Maar ondanks dat had ik echt de middag van m'n leven en voelde ik me echt heel tevreden en trots dat ik daar gewoon lekker op straat had gevoetbald met de plaatselijke jongens.

Gisteren was een bijzonder dag. Vanwege een ontmoeting zijn we in een heel bijzondere buurt geweest. Ik heb al veel armoede gezien en meegemaakt, maar deze extreme armoede nog niet. Vanaf de weg liepen we een straat in die met de meter smaller werd, tot we bij en brug kwamen. Deze brug overbrugde letterlijk een rivier van afval!! Naast een mini waterstroompje lagen bergen vol met wit-grijze brij, tonnen en tonnen. En tussen deze bergen wroetten de varkens... Naast deze rivier van afval stonden echte krotten, erger dan ik ze ooit heb gezien. Meer dan tentjes waren het niet. En een stank! Na de brug werd het wel wat beter. Toen kwamen er meer stenen gebouwen, maar wel verbonden door middel van straatjes van een halve meter breed, met op elke meter een deur van een huis. Allemaal ongelooflijk dicht op elkaar! En op elk hoekje waar je maar keek, zag je Haïtianen op daken en muurtjes zitten. Maar ook deze buurt had wel iets knus. Op de wat ''grotere" straten stonden heel erg veel kleine kraampjes waar iedereen zijn spulletjes kocht, en veel mensen waren vrolijk aan het praten en er was een gezellige drukte. Maar toen we de rivier van afval weer terug overstaken schrok ik toch wel weer heel erg. Dit had ik echt nog nooit gezien, en nu pas kon ik iets meer met mijn gedachtes bij echte armoede. Ja, in heel Haïti heerst echte armoede, maar dit niveau van armoede had ik nog niet gezien.

De komende dagen gaan we met z'n viertjes op reis. Even eropuit. En ik merk zelf ook dat ik dat echt even nodig heb. Ongemerkt maak je zo ontzettend veel mee, dat soms even iets anders ook fijn is. Zaterdag vertrekken we naar Jacmel, in het zuiden van Haïti, en gaan daar gewoon even ontspannen met z'n viertjes. Ik schrijf dit blog dan ook nu vanuit ons Hotel in Port-au-Prince, waaruit we zullen vertrekken.

Dit was het wel een beetje voor nu. Ik probeer snel weer te schrijven, maar ik geniet ook even van de dierbare tijd met m'n familie :)

Tot snel allemaal!