Quads en tanks in de Blue Mountains!
19 april 2017 - Oberon, Australië
Lieve allemaal,
Voordat ik begin aan dit blog wil ik jullie eerst heel goed nieuws brengen: ik ben aangenomen bij Technische Geneeskunde in Enschede!!!!
Ik heb alle testen etc goed gemaakt en ik kwam uit op nummer 36, waarbij nr 1 het beste is en nummer 130 de laatste persoon is die de studie mag doen. Dus nog best wel goed ook :). Ik had ook met de selectie van Biomedsiche Wetenschappen in Utrecht meegedaam als 2e keuze, en ook daar heb ik een plaats aangeboden gekregen. Maar het wordt Technische Geneeskunde in Enschede. Joepieeee
Een week geleden vertelde ik jullie dat ik in de trein zat naar de Blue Mountains. Nou nu zit ik in de trein terug. En wat was het een gave week!
Ik mocht verblijven bij Matt en Megan en hun 2 kinderen. Echte locals! Ze wonen in een huis in Oberon, een klein plaatsje net buiten de Blue Mountains, en ze hebben een immens grote schapen farm op 20 km van hun huis.
Alleen al de heenweg naar hen toe was geweldig. Na een treinreis van 3 uur kwam ik aan in Lithgow, een piepklein schattig dorpje. Met mijn veel te grote backpack liep ik naar buiten, zoekend naar een grote busstop, aangezien ik op internet had gezien dat er heel veel bussen vanaf daar vertrokken. Maar die grote busstop was er niet. Ik vroeg bij het postkantoor waar ik dan wel moest zijn en de vrouw achter de balie wees naar buiten, maar ik zag niks. Oh wacht, toch wel! Een heel oud vervallen busstop bordje. En dat bleek de hele busstop te zijn.
Alle mensen die daar rondom de busstop waren, en dat waren er nog geen 10, waren allemaal ontzettend aardig. Een oude vrouw legde me uit hoe het werkte, en 2 andere lieve oude vrouwtjes spraken me aan en vroegen waar ik heen ging. "Jij komt zeker uit Zweden he" zeiden ze. “nee, hoezo”, vroeg ik met een glimlach. “omdat je zo blond en knap bent”. Hahah geweldig! My day was made!
En toen het leukste van de dag; de bus. Ik verwachte een echte stadsbus zoals in Sydney, maar ik kreeg een grote tourbus, omgetoverd tot stadsbus. En aan boord werd ik verwelkomd door de meest vrolijke buschaufeusse die ik ooit heb meegemaakt.
Wat bleek nou, dit was gewoon de plaatselijke gezelligheidsbus die alle locals naar hun huisjes bracht. Geweldig!
Alle passagiers kenden de chaufeusse en maakten een praatje met haar. En ze was steeds van: oh teak it easy, I am not in a hurry, want dat was ze ook echt niet. Geweldig!
En op die weg naar Bathurst, waar ik zou worden opgepikt, ontdekte ik verschillende typetjes in deze heerlijke bus:
- 2 oude vrouwtjes voorin die lekker zaten te kletsen en het hadden over allemaal onbenullige dingetjes en precies voor hun huis werden afgezet. En ze hadden een hilarische ringtoon die natuurlijk 5 min lang afging omdat ze hun mobiel niet kon vinden.
- Een oude vrouw die haar gezicht permanent op chagie had staan, volgens mij was haar mond echt vastgegroeid in deze positie.
- Een geestelijk gehandicapte jongen die bijna voor de lol in de bus zat en erg blij was als die iemand kon helpen of een opdracht kreeg van de buschaufeusse.
- Een beetje vreemde man die voor mij zat en rook alsof die al 2 jaar niet had gedouched, blegh!
- En dan Ik, een hollandse meid die hier echt niet tussen hoorde maar er wel van genoot. Geweldig!
Ook de route was bijzonder. Deze grote bus reed eerst door allemaal kleine onmogelijke buurtweggetjes en over winkelterreinen.
Daarna kwamen we als het ware in het Wilde Westen; oude straatjes met van die uithangborden als: food and milk shop, een gym met 2 roeiapparaten en oude pubs aan de straat. De tijd stond daar echt even stil.
Daarna echt Country, met vervallen huisjes, koeien, paarden en grote vlaktes. En dat het Country was, merkte ik ook doordat de buschauffeusse country muziek ging draaien.
In Bathurst werd ik opgehaald door Megan die me naar hun huis bracht. Een prachtig plekje midden in de natuur, met schapen voor de deur en een geweldige, pratende papegaai in huis.
Onderweg naar dit huis aten we in een echte country pub, waar je je bord eten aan de bar bestelde en je settelde tussen alle locals in een hele grote zaal. En ondertussen werden er grote kipsalades verloot. Kortom, ik werd meteen ondergedompeld in het locale Country leven. En in de auto werden we vergezeld door de grootste en helderste maan die ik in tijden heb gezien.
De meeste tijd heb ik doorgebracht op hun farm. Ze hebben echt 200! hectare grond, vol met lieve wollige schapen die alle ruimte hebben. En verder lopen er nog wat koeien rond en een lama. Ach ja, waarom ook niet, een lama.
En deze 200 hectare grond bereiden ze elke dag met quads! En dat wilde ik natuurlijk niet missen, dus ik heb 4 dagen lang op quads gereden. Racend met deze quads vingen we kwijtgeraakte of zieke schapen en hoedden we ze naar de stal. Één ochtend bleken er meerder schapen ontsnapt te zijn naar een mega groot veld vol met gekapte bomen. We zijn uren bezig geweest om ze te vinden en ze naar een hek te leiden, maar toen ze daar eindelijk waren, ontsnapten ze weer!
De rest van de tijd crosste ik met een van de dochters over de farm. En geloof me, 50km/h op een quad dwars door de Blue Mountains is echt een geweldige ervaring!! En al helemaal wanneer de prachtige zonsondergang begon en de hele hemel roze met blauw kleurde en de zon fel oranje. Wauw!
Naast het quad rijden heb ik nog heel veel andere dingen gedaan. Ik heb geholpen hun nieuwe keuken te verven, heb gebarbecued, met de honden gespeeld en 's avonds maakten we nachtritten om naar de magische sterrenhemel te kijken. Omdat daar bijna geen lichten zijn, kon je bijna alles zien! Je zag de hele Melkweg, allerlei planeten en zelfs satellieten die rond de aarde cirkelden! En ik leerde hoe je aan de hand van het Kruis en een ander sterrenbeeld het zuiden kon bepalen.
Gister was een van de meest gave dagen. De familie nam me mee naar 2 prachtige plekken in de Blue Mountains. We reden dwars door de bush naar de eerste plek toe. Over een onverharde zandweg, met diepe kuilen, hoge heuvels en dwars door rivieren. Onderweg vertelde ze me over de Blue Mountains mythe over de Yowie. Dit schijnt een harig mensachtig dier te zijn, dat overleeft in de bush, mogelijk een verdwaald persoon dat nu zijn weg in de bush heeft gevonden. Ik geloofde er natuurlijk niks van, maar Matt vertelde echt heel serieus dat hij er één heeft gezien. Oehhhh.
Ook vertelde hij me over de SES, de State Emergency Service van Oberon, waarvoor hij en Megan werken. Deze SES doet reddingacties overal in en rondom Oberon. Dit gaat om auto-ongelukken en huisbranden, maar vooral om verdwaalde of gestrande mensen in de bush. Als er een melding komt rukken zij uit, dagen zoeken naar verdwaalde mensen, abseilend van kliffen om gevallen mensen te helpen, en dwars door watervallen. Een heel heftig beroep, aangezien er elke week meerdere mensen verdwalen in de bush, waarvan de helft nooit meer of dood terugkomt...
Maar gelukkig was en ben ik nog steeds veilig. En na onze prachtige bushrit kwamen we aan bij de Kanangra Walls. Dit is een heel hoge en lange rotsmuur, die je kunt bewonderen vanaf een 200 meter hoge, niet-afgezette cliff. Levensgevaarlijk maar wel ongelooflijk mooi.
Vervolgens gingen we naar de Jenolan Caves. Dit zijn 200 verschillende grotten die allemaal onder of in de Blue Mountains liggen. We konden er helaas niet in, maar konden het wel zien. Hier raakten we nog even bijna verdwaald, omdat ik met de meisjes alleen naar beneden mocht lopen, maar de weg naar beneden was dicht. Dus toen moesten we bijna zelf door de SES opgehaald worden. Nee het viel mee, maar het was wel even spannend.
En bij terugkomst stond me het gaafste van allemaal te wachten. Matt heeft namelijk een enorme verzameling van oorlogstanks en oorlogsvoertuigen, die bijna allemaal werken (hij heeft ze zelf opgeknapt)! En dus mocht ik in een 70 jaar oude WW2 Mathilda tank uit Afrika rijden, een tank die gebruikt werd tegen de duitsers. En dat was gaaf! Wel een enorm lawaai, zo erg dat je er doof van kan worden, en die stank! Maar hij deed het echt!
Dus nu kan ik zeggen dat ik het echte locale leven heb meegemaakt, schapen heb gehoed, op quads heb gereden, de immense sterrenhemel heb gezien, beroemde plekken heb gezien, en zelfs in een oorlogstank heb gereden! En dat allemaal in de Blue Mountains! Een geweldige ervaring, die niet veel mensen mee zullen maken, maar die ik op mijn lijstje kan zetten. Bedankt Matt en Megan en de 2 lieve dochters!
Het liefst bleef ik daar nog veel langer, maar ik moet onderhand toch echt maar eens aan de reis omhoog gaan beginnen. Mijn plannen veranderen met de dag, maar zoals het er nu naar uitziet, pak ik morgenavond de bus naar Port Macquire, een klein plaatsje aan de oostkust, waar ze een koala ziekenhuis hebben. En vanaf daar reis ik verder met de bus naar boven en hoop ik begin mei, na meerdere tussenstops, Brisbane te bereiken. En vanaf daar zie ik weer verder.
Ik kan jullie vertellen dat ik wel bloedje zenuwachtig ben. Vanaf nu ben ik echt helemaal op mezelf aangewezen. Gaaf, maar ook hardstikke eng, vooral omdat ik nog niet kan weten hoe het zal lopen, en dat is iets wat erg moeilijk voor mij is.
Maar we zullen zien! Ik ga in ieder geval lekker genieten, mooie plekken zien en gave dingen beleven. En hopelijk kan ik jullie ergens deze dagen jaloers maken met foto's van schattige koala's.
Over foto's gesproken. Ik probeer ze op m'n blog te zetten, maar dat kost heel veel tijd en internet. Kijk daarom ook om mijn facebook, daar plaats ik namelijk ook zoveel mogelijk foto's op van bijzondere dagen en plekken. Foto's op dit blog hoop ik er morgen op te zetten.
Ik laat snel weer van me horen, hopelijk met bijzondere verhalen.
See ya!
Voordat ik begin aan dit blog wil ik jullie eerst heel goed nieuws brengen: ik ben aangenomen bij Technische Geneeskunde in Enschede!!!!
Ik heb alle testen etc goed gemaakt en ik kwam uit op nummer 36, waarbij nr 1 het beste is en nummer 130 de laatste persoon is die de studie mag doen. Dus nog best wel goed ook :). Ik had ook met de selectie van Biomedsiche Wetenschappen in Utrecht meegedaam als 2e keuze, en ook daar heb ik een plaats aangeboden gekregen. Maar het wordt Technische Geneeskunde in Enschede. Joepieeee
Een week geleden vertelde ik jullie dat ik in de trein zat naar de Blue Mountains. Nou nu zit ik in de trein terug. En wat was het een gave week!
Ik mocht verblijven bij Matt en Megan en hun 2 kinderen. Echte locals! Ze wonen in een huis in Oberon, een klein plaatsje net buiten de Blue Mountains, en ze hebben een immens grote schapen farm op 20 km van hun huis.
Alleen al de heenweg naar hen toe was geweldig. Na een treinreis van 3 uur kwam ik aan in Lithgow, een piepklein schattig dorpje. Met mijn veel te grote backpack liep ik naar buiten, zoekend naar een grote busstop, aangezien ik op internet had gezien dat er heel veel bussen vanaf daar vertrokken. Maar die grote busstop was er niet. Ik vroeg bij het postkantoor waar ik dan wel moest zijn en de vrouw achter de balie wees naar buiten, maar ik zag niks. Oh wacht, toch wel! Een heel oud vervallen busstop bordje. En dat bleek de hele busstop te zijn.
Alle mensen die daar rondom de busstop waren, en dat waren er nog geen 10, waren allemaal ontzettend aardig. Een oude vrouw legde me uit hoe het werkte, en 2 andere lieve oude vrouwtjes spraken me aan en vroegen waar ik heen ging. "Jij komt zeker uit Zweden he" zeiden ze. “nee, hoezo”, vroeg ik met een glimlach. “omdat je zo blond en knap bent”. Hahah geweldig! My day was made!
En toen het leukste van de dag; de bus. Ik verwachte een echte stadsbus zoals in Sydney, maar ik kreeg een grote tourbus, omgetoverd tot stadsbus. En aan boord werd ik verwelkomd door de meest vrolijke buschaufeusse die ik ooit heb meegemaakt.
Wat bleek nou, dit was gewoon de plaatselijke gezelligheidsbus die alle locals naar hun huisjes bracht. Geweldig!
Alle passagiers kenden de chaufeusse en maakten een praatje met haar. En ze was steeds van: oh teak it easy, I am not in a hurry, want dat was ze ook echt niet. Geweldig!
En op die weg naar Bathurst, waar ik zou worden opgepikt, ontdekte ik verschillende typetjes in deze heerlijke bus:
- 2 oude vrouwtjes voorin die lekker zaten te kletsen en het hadden over allemaal onbenullige dingetjes en precies voor hun huis werden afgezet. En ze hadden een hilarische ringtoon die natuurlijk 5 min lang afging omdat ze hun mobiel niet kon vinden.
- Een oude vrouw die haar gezicht permanent op chagie had staan, volgens mij was haar mond echt vastgegroeid in deze positie.
- Een geestelijk gehandicapte jongen die bijna voor de lol in de bus zat en erg blij was als die iemand kon helpen of een opdracht kreeg van de buschaufeusse.
- Een beetje vreemde man die voor mij zat en rook alsof die al 2 jaar niet had gedouched, blegh!
- En dan Ik, een hollandse meid die hier echt niet tussen hoorde maar er wel van genoot. Geweldig!
Ook de route was bijzonder. Deze grote bus reed eerst door allemaal kleine onmogelijke buurtweggetjes en over winkelterreinen.
Daarna kwamen we als het ware in het Wilde Westen; oude straatjes met van die uithangborden als: food and milk shop, een gym met 2 roeiapparaten en oude pubs aan de straat. De tijd stond daar echt even stil.
Daarna echt Country, met vervallen huisjes, koeien, paarden en grote vlaktes. En dat het Country was, merkte ik ook doordat de buschauffeusse country muziek ging draaien.
In Bathurst werd ik opgehaald door Megan die me naar hun huis bracht. Een prachtig plekje midden in de natuur, met schapen voor de deur en een geweldige, pratende papegaai in huis.
Onderweg naar dit huis aten we in een echte country pub, waar je je bord eten aan de bar bestelde en je settelde tussen alle locals in een hele grote zaal. En ondertussen werden er grote kipsalades verloot. Kortom, ik werd meteen ondergedompeld in het locale Country leven. En in de auto werden we vergezeld door de grootste en helderste maan die ik in tijden heb gezien.
De meeste tijd heb ik doorgebracht op hun farm. Ze hebben echt 200! hectare grond, vol met lieve wollige schapen die alle ruimte hebben. En verder lopen er nog wat koeien rond en een lama. Ach ja, waarom ook niet, een lama.
En deze 200 hectare grond bereiden ze elke dag met quads! En dat wilde ik natuurlijk niet missen, dus ik heb 4 dagen lang op quads gereden. Racend met deze quads vingen we kwijtgeraakte of zieke schapen en hoedden we ze naar de stal. Één ochtend bleken er meerder schapen ontsnapt te zijn naar een mega groot veld vol met gekapte bomen. We zijn uren bezig geweest om ze te vinden en ze naar een hek te leiden, maar toen ze daar eindelijk waren, ontsnapten ze weer!
De rest van de tijd crosste ik met een van de dochters over de farm. En geloof me, 50km/h op een quad dwars door de Blue Mountains is echt een geweldige ervaring!! En al helemaal wanneer de prachtige zonsondergang begon en de hele hemel roze met blauw kleurde en de zon fel oranje. Wauw!
Naast het quad rijden heb ik nog heel veel andere dingen gedaan. Ik heb geholpen hun nieuwe keuken te verven, heb gebarbecued, met de honden gespeeld en 's avonds maakten we nachtritten om naar de magische sterrenhemel te kijken. Omdat daar bijna geen lichten zijn, kon je bijna alles zien! Je zag de hele Melkweg, allerlei planeten en zelfs satellieten die rond de aarde cirkelden! En ik leerde hoe je aan de hand van het Kruis en een ander sterrenbeeld het zuiden kon bepalen.
Gister was een van de meest gave dagen. De familie nam me mee naar 2 prachtige plekken in de Blue Mountains. We reden dwars door de bush naar de eerste plek toe. Over een onverharde zandweg, met diepe kuilen, hoge heuvels en dwars door rivieren. Onderweg vertelde ze me over de Blue Mountains mythe over de Yowie. Dit schijnt een harig mensachtig dier te zijn, dat overleeft in de bush, mogelijk een verdwaald persoon dat nu zijn weg in de bush heeft gevonden. Ik geloofde er natuurlijk niks van, maar Matt vertelde echt heel serieus dat hij er één heeft gezien. Oehhhh.
Ook vertelde hij me over de SES, de State Emergency Service van Oberon, waarvoor hij en Megan werken. Deze SES doet reddingacties overal in en rondom Oberon. Dit gaat om auto-ongelukken en huisbranden, maar vooral om verdwaalde of gestrande mensen in de bush. Als er een melding komt rukken zij uit, dagen zoeken naar verdwaalde mensen, abseilend van kliffen om gevallen mensen te helpen, en dwars door watervallen. Een heel heftig beroep, aangezien er elke week meerdere mensen verdwalen in de bush, waarvan de helft nooit meer of dood terugkomt...
Maar gelukkig was en ben ik nog steeds veilig. En na onze prachtige bushrit kwamen we aan bij de Kanangra Walls. Dit is een heel hoge en lange rotsmuur, die je kunt bewonderen vanaf een 200 meter hoge, niet-afgezette cliff. Levensgevaarlijk maar wel ongelooflijk mooi.
Vervolgens gingen we naar de Jenolan Caves. Dit zijn 200 verschillende grotten die allemaal onder of in de Blue Mountains liggen. We konden er helaas niet in, maar konden het wel zien. Hier raakten we nog even bijna verdwaald, omdat ik met de meisjes alleen naar beneden mocht lopen, maar de weg naar beneden was dicht. Dus toen moesten we bijna zelf door de SES opgehaald worden. Nee het viel mee, maar het was wel even spannend.
En bij terugkomst stond me het gaafste van allemaal te wachten. Matt heeft namelijk een enorme verzameling van oorlogstanks en oorlogsvoertuigen, die bijna allemaal werken (hij heeft ze zelf opgeknapt)! En dus mocht ik in een 70 jaar oude WW2 Mathilda tank uit Afrika rijden, een tank die gebruikt werd tegen de duitsers. En dat was gaaf! Wel een enorm lawaai, zo erg dat je er doof van kan worden, en die stank! Maar hij deed het echt!
Dus nu kan ik zeggen dat ik het echte locale leven heb meegemaakt, schapen heb gehoed, op quads heb gereden, de immense sterrenhemel heb gezien, beroemde plekken heb gezien, en zelfs in een oorlogstank heb gereden! En dat allemaal in de Blue Mountains! Een geweldige ervaring, die niet veel mensen mee zullen maken, maar die ik op mijn lijstje kan zetten. Bedankt Matt en Megan en de 2 lieve dochters!
Het liefst bleef ik daar nog veel langer, maar ik moet onderhand toch echt maar eens aan de reis omhoog gaan beginnen. Mijn plannen veranderen met de dag, maar zoals het er nu naar uitziet, pak ik morgenavond de bus naar Port Macquire, een klein plaatsje aan de oostkust, waar ze een koala ziekenhuis hebben. En vanaf daar reis ik verder met de bus naar boven en hoop ik begin mei, na meerdere tussenstops, Brisbane te bereiken. En vanaf daar zie ik weer verder.
Ik kan jullie vertellen dat ik wel bloedje zenuwachtig ben. Vanaf nu ben ik echt helemaal op mezelf aangewezen. Gaaf, maar ook hardstikke eng, vooral omdat ik nog niet kan weten hoe het zal lopen, en dat is iets wat erg moeilijk voor mij is.
Maar we zullen zien! Ik ga in ieder geval lekker genieten, mooie plekken zien en gave dingen beleven. En hopelijk kan ik jullie ergens deze dagen jaloers maken met foto's van schattige koala's.
Over foto's gesproken. Ik probeer ze op m'n blog te zetten, maar dat kost heel veel tijd en internet. Kijk daarom ook om mijn facebook, daar plaats ik namelijk ook zoveel mogelijk foto's op van bijzondere dagen en plekken. Foto's op dit blog hoop ik er morgen op te zetten.
Ik laat snel weer van me horen, hopelijk met bijzondere verhalen.
See ya!
Heb het goed in het verre Australië en ik zie uit naar je volgende verhaal. Hartelijks, Jeanette