Genieten...

Beste lezers,

Ik wil jullie graag kort vertellen over mijn afgelopen 1,5 week. Geen mega avonturen, maar dat hoeft ook niet altijd. Deze week heb ik me namelijk vooral gefocust op de kleine mooie dingen, en dat levert wat mooie verhalen op.

Afgelopen week was de 1 na laatste week. Dat betekende dat ik die week nog even alle lessen ging bekijken/beoordelen, zodat ik deze week voor de laatste keer alle lessen zelf kon geven.

Het kijken naar lessen is natuurlijk niet zo uitdagend als zelf lesgeven, maar toch heb ik genoten. Wat was namelijk het geval: de leraren deden het echt opvallend goed! Van de oudere klassen hadden de meeste docenten hun lessen gewoon goed voorbereid. Ze gaven enthousiast les en gebruikten spelletjes die ik had gebruikt in mijn lessen. Maar vooral de lagere klassen gingen echt opvallend goed! De docenten deden de lessen zo enthousiast en genoten zelf, dus ook de leerlingen. 1 lerares kwam zelfs na afloop naar me toe en zei: hoe heb ik het gedaan, ben je tevreden? Ja! En ik zat daar maar te glunderen. Nee, natuurlijk was nog niet alles goed, en hadden sommige leraren er wel echt een potje van gemaakt, maar goed, het is en blijft Haiti. Maar er waren ook zo opvallend veel docenten die wel echt hun best deden! En het gaf zo'n ongelooflijk fijn gevoel om dat te zien. Om te zien dat al die moeite die je in de afgelopen weken hebt gestopt, er echt nu goed uitkomt, en dat zo veel leraren mijn ideeën gebruiken en dus geïnspireerd zijn geraakt door mij. En om die kinderen dan ook nog te zien genieten, maakt het allemaal nog ietsje beter.

En hetzelfde gold voor de sportlessen. Bij bijna alle lessen is het nu standaard zo dat jongens en meisjes gemixt zijn, wat al een prestatie is op zich. Maar de lessen bleven toch wat saai naar mijn idee, ook al werd trefbal nog af en toe gebruikt. Dus ben ik gaan rekenen en bedacht een plan voor precies de laatste weken. Wat inhield dat ik 2 weken terug weer een lerarenles heb gegeven. En dit keer stond tikkertje (ja echt waar, dat kennen ze hier niet!) op het programma. Met het vriendelijke verzoek om dit spel tijdens de lessen daarna te proberen. Dus elke dag afgelopen week stond ik daar met rode hesjes klaar, en allemaal probeerden ze het. En wat genoten de kinderen! Zo ongelooflijk enthousiast door zo'n simpel spelletje.

Goed, tikkertje en trefbal zaten erin. Maar er was nog 1,5 week over, en ook nog 1 spel: de parachute. Dit is een heel groot rond zeil met 15 handvaten. Deze parachute was bovendien een donatie van iemand van mijn kerk, dus als ik deze parachute achter laat, moeten de leraren natuurlijk wel weten hoe het werkt.
En dus gaf ik afgelopen donderdag weer een lerarenles! Leraren les geven blijft toch wel het aller spannendste van allemaal, maar zo gauw ik begin met praten, is de spanning eraf, en zeker als we dan gewoon lekker met z'n allen gaan sporten. Wat we nu dus ook deden. Om de parachute namelijk te begrijpen, moet je het eerst zelf een keer gedaan hebben.
En weer genoten de leraren volop. Allemaal lachten ze, waren ze enthousiast en deden hun uiterste best om het goed te begrijpen. Zie ook het filmpje dat ik op Facebook heb gedeeld.

En deze parachute ben ik nu dus deze week aan het uitproberen met de klassen. En ook dit is echt een succes! Juist de klassen waarvan ik had gedacht dat ze het niet leuk zouden vinden, waren het meest enthousiast. En ik heb weer ontdekt hoe blij je kunt worden van vrolijk spelende kinderen!

Afgelopen week ging ik ook in mijn tussenuren naar de kleutertjes toe. En nu stond de oudste kleuterklas op het programma. De docent was ontzettend lief, maar de kindjes zelf... oeps. Natuurlijk liepen er ook een paar hele lieve kindjes tussen, maar ook heel veel ontdeugende kindjes die steeds mijn grenzen opzochten door me aan te raken terwijl ik dat niet wilde, of juist het tegenovergestelde deden van wat ik zei. En ik zat daar maar, en bleef mijn best doen om die kindjes aan mijn kant te krijgen. En dat doorzetten heeft gewerkt! Want afgelopen donderdag was kennelijk het moment dat ik hun vertrouwen had gewonnen. Ik kwam de klas binnen en iedereen groette me vriendelijk. Met de kindjes kon ik vrolijk spelen, en ze lieten me allemaal hun tekeningen zien. En zelfs de meest ontdeugende kindjes luisterden nu naar me en wilden zelfs mijn hand vasthouden.
De pauze was het echte hoogtepunt. Alle kindjes kwamen om me heen staan en wilden allemaal mijn handje vasthouden. 1 meisje greep zich zelfs aan m'n been vast om me de rest van de pauze niet meer los te laten. Lief!! Ik moest zelfs mijn handen in de lucht houden om te voorkomen dat ze elkaar gingen wegduwen om mij vast te houden. Hahaha, oepsie. Maar het was me wel gelukt! Zij respecteerden mij nu allemaal en mijn hart hadden ze gewonnen.

En al deze mooie dingen zorgden ervoor dat ik me vorige week eindelijk weer echt heerlijk voelde. Ik zat vol energie, was van s' ochtends vroeg tot s' avonds laat lekker bezig en ik kon genieten van de kleine dingetjes. Ook lukte het me nu eindelijk om in het moment te leven en mijn verwachtingen los te laten en gewoon te bekijken hoe de dag zou gaan lopen.

Daarnaast kwamen er afgelopen week ook 2 nieuwe, super gezellige vrijwilligers bij: Alexander en Arnold. En samen met hen heb ik het hele afgelopen weekend (de hele zaterdag en zondag) de voorkant van de school geverfd. Eerst 2 lagen witte grondverf en vervolgens geel. De credits gaan vooral naar Alexander en Arnold, want die hebben het meeste gedaan (ook nog vrijdag en maandag), maar het was heerlijk om ze te helpen en zo lekker bezig te zijn met iets wat zo snel en duidelijk resultaat geeft. Dus mocht je binnenkort een foto zien van de prachtig gele school...

En nu is het woensdagavond, wat betekend dat vandaag de tweede dag was van mijn laatste lessen. Maandag heb ik nog wat lessen bekeken, maar vandaag tot en met komende maandag geef ik nog 1 keer zelf alle klassen les. Dit omdat ik het gewoon hardstikke leuk vind om de lessen te geven (spannend, maar wel leuk), en omdat ik zo van elke klas nog 1 keer kan genieten en afscheid kan nemen. En wat was het heerlijk!
Eindelijk, eindelijk lukte het me om mijn perfectionisme los te laten en gewoon te zien hoe de lessen zouden gaan lopen. Natuurlijk had ik mijn lessen gewoon voorbereid, maar vanaf het moment dat de les begon, keek ik gewoon waar ik en de klas op dat moment zin in hadden. En dat liep geweldig. Zo heb ik met alle klassen gedrumt op ons zelfgemaakte drumstel, wat ze ontzettend leuk en grappig vonden. En met de oudere klassen heb ik ons Engelse lied afgesloten. Al meerdere weken oefen ik namelijk met hen Mercy van Shawn Mendes, een nummer wat ik zelf heel leuk vind. Maar dit is een Engels nummer, en dat is voor de kinderen, ondanks hun Engelse les, heel moeilijk. Maar afgelopen dagen ging het refrein eindelijk helemaal goed en kon ik ze zelfs begeleiden op de gitaar, waardoor we samen echt een heel mooi geheel vormden. We did it!

En met de 2 kleinere klassen van gisteren heb ik gewoon heerlijk lol gemaakt door de les te eindigen met veel muziek en dansen. En zo eindigden we onze laatste les met veel lol, gelach en enthousiasme. En geloof me, dat was echt helemaal geweldig! Lekker dansen, zingen en lachen met zulke lieve schatjes! Iets wat ik echt ontzettend ga missen.

Ik hoop van harte dat de rest van de week ook zo lekker loopt. Maar zo niet, dan is dat ook niet erg. Ik ga in ieder geval zo veel mogelijk genieten! Maar, dat is wel iets wat ik de afgelopen (moeilijke) weken wel heb gemerkt: genieten kun je op geen enkele manier dwingen. Als dat niet lukt, dan lukt dat ook echt niet, hoe graag je ook wilt, en hoeveel mensen je ook vertellen dat je moet genieten.
Maar gelukkig lukte het me deze afgelopen weken dus eindelijk wel om alles een beetje los te laten en gewoon te genieten van het moment. Het heeft me 3 maanden gekost, maar nu lukt het dan toch eindelijk. En het voelt heerlijk!

Over 7 dagen, op woensdag 7 december, stap ik het vliegtuig in om naar huis te gaan. Ik laat veel dingen achter me, mooie en moeilijke dingen. En ik zal ook heel veel gaan missen. Maar ik heb ook het gevoel dat het goed is voor nu. Natuurlijk zou ik nog bij zo veel meer willen helpen en de kinderen nog zo veel meer willen leren. Maar het feit dat de leraren het zo goed doen, geeft mij een voldaan en tevreden gevoel. En ik heb natuurlijk ook heel veel zin om familie en vrienden weer te zien en mijn verhalen te kunnen delen.

Ik hoop nog wat van me te laten horen voor mijn vertrek en mijn laatste avonturen met jullie te kunnen delen.

Tot snel!