Een dubbel gevoel

Beste lezers,

Hierbij een verslagje van mijn avonturen van de afgelopen dagen na terugkomst uit Jacmel.

Zondag besloten we om de route naar Seguin te gaan lopen. Dat is eigenlijk een route van 7 uur heen en 7 uur terug naar een natuurreservaat, waarbij je in Seguin kunt overnachten. Maar helaas redden we het niet meer met de tijd om de hele route, inclusief overnachting te doen. Dus besloten we om gewoon zover mogelijk te gaan lopen en weer om te keren, om zo toch te kunnen genieten van de prachtige route. Marijke bracht ons met de Viking naar een klein, maar schattig dorpje hoog in de bergen, vanaf waar we begonnen. En het was zo ongelooflijk mooi!

Direct na het kleine dorpje, dat Timiska heette, daalden we 2 grote hellingen af, steil naar beneden, onder het genot van prachtige uitzichten over de dalen.
De route leidde langs grote rotsen, kleine buurtjes, en prachtige uitkijkjes over het immens grote gebergte van Haiti. Het gebergte is zo ontzettend groot, wijd, groen en licht. Ik zal deze bergen voor altijd onthouden, want zoals je ze in Haiti vindt, vind je ze nergens.
Bijna bereikten we de ingang van het natuurreservaat in Seguin, waarin het eindpunt ligt. Maar de route heen moesten we ook weer terug, dus helaas konden we niet verder gaan.
Op dit punt, tot waar we waren gekomen, stonden we vlak voor een enorme bergwand, die je al van vele kilometers zag liggen. Ook deze enorme rotswand straalde weer die grootsheid uit waardoor je er bijna door werd verzwolgen. Prachtig om te zien!

Zoals ik al zei, liepen we op een zondag, dus in het weekend. Maar het kon net zo goed een maandagochtend zijn. Overal, echt overal werden we gepasseerd door mensen met enorme zakken groenten op hun hoofd. Die zakken moeten minstens 30kg zijn geweest. En ook overal zagen we ezeltjes, die werden begeleid door kinderen of volwassen, met zulk zware zakken op hun rug dat ze elke stap met moeite zetten. Iedereen was dus hard aan het werk. En al deze mensen en ezeltjes liepen dezelfde route als wij; steile wegen omhoog en omlaag, over grote rotsen en door diepe kuilen. En dat deden ze allemaal op slippertjes! En dan te bedenken dat wij al last kregen van onze voeten en knieën, terwijl wij dikke wandelschoenen aanhadden en wandelstokken bij ons hadden. Ongelooflijk.

Maar het was dus een drukte van belang. Maar wel gezellig! Door iedereen werden we vrolijk gegroet en soms liepen er een paar even mee. Allemaal even aardig en niet vervelend. Op een gegeven moment liepen we door een klein dorpje, ergens ver in de bergen. Dit was eigenlijk niet meer dan een straatje met huizen en winkeltjes eromheen. Maar de sfeer, oh de sfeer was echt geweldig. Dit was een dorpje waar ik een hele dag zou willen blijven als het kon. Het was net zo'n Zwitsers, klein bergdorpje, waar alle mensen elkaar kennen en er het beste van maken. We werden dan ook door iedereen gegroet. En ja hoor, ook in dit dorpje, op 3 uur lopen van de school, hoorde ik kleine stemmetjes mijn naam roepen en zag ik lieve gezichtjes van schoolkinderen naar me lachen. Zelfs hier kenden ze me!

Maar het bleef een gek idee dat al deze mensen allemaal keihard aan het werken/sjouwen waren en kilometers liepen, terwijl het zondag was.
Echter, toen we terug liepen veranderde de sfeer een beetje. Langzaam merkte je dat mensen begonnen te ontspannen. Ze waren klaar met sjouwen en lieten het allemaal een beetje los. Dat voelde je echt. De 'zondagsfeer' kwam er toch nog.

De terugweg was even mooi als heen, maar wel stukken zwaarder. We moesten twee mega hellingen omhoog lopen, en als je dat niet gewend bent omdat je in het vlakke Nederland woont, dan is dat echt zwaar. Maar we deden het sneller dan verwacht, dus om half 4 's middags, vlak voor de regen, kwamen we aan en genoten we op de school van een heerlijke Haitiaanse maaltijd.

Een prachtige dag, waarop ik weer heb mogen ervaren hoe ontzettend mooi de bergen van Haiti zijn en hoe heerlijk het is om deze route samen met je familie te mogen lopen.

Na nog een dagje genieten van het samenzijn met mijn familie, brak dinsdag helaas de dag aan dat ze moesten vertrekken naar huis. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch viel het afscheid me echt ontzettend zwaar. En nu, 2 dagen later, ben ik er eigenlijk nog steeds niet helemaal overheen. Ik weet niet zo goed waarom het zo heftig is.
Waarschijnlijk omdat het gewoon zo gezellig was, maar ook omdat ze 2 weken deel uitmaakten van mijn 'Haitiaanse leven', maar daar nu weer uit weg zijn. Maar over 4 weekjes zie ik ze weer, en ik kan met zekerheid stellen dat het 2 ontzettend leuke en gezellige weken waren.

Ook het weer opnieuw opstarten was lastiger dan verwacht. En samen met het gemis maakt dat dat ik me al een paar dagen niet fijn voel. Gelukkig begonnen vandaag mijn lessen weer, wat voor het opstarten positief was, omdat ik weer inzag hoe leuk lesgeven kan zijn. De komende weken zal ik het lesgeven langzaam overdragen aan de leraren zelf. Zij zijn namelijk degenen die de lessen uiteindelijk zelf moeten doen. De komende weken bekijk ik dus wat lessen, beoordeel ze een beetje, geef zelf nog wat lessen etc. Ik moet nog even goed kijken hoe dat in z'n werk zal gaan, maar dat loopt waarschijnlijk wel los.

Mijn dag van vandaag was dus een best fijne dag. Ook vanwege het volgende.
Ik mocht weer mee naar een plek waar een nieuw Matthew Huis zal worden gebouwd. Maar deze tocht was ontzettend bijzonder! Op een gegeven moment sloegen we namelijk een weggetje in naast de normale weg die we altijd naar beneden nemen. En deze weg leidde eigenlijk gewoon naar een ander land! Ik wist niet wat ik zag. Dit landschap was zo anders. Zo veel ruimer, grootser, met veel meer bomen, ruime wegen. Het is moeilijk om uit te leggen wat er nou zo anders was. Maar de sfeer en de omgeving maakte dat ik echt even niet meer zeker wist of ik nog wel in Haiti was. En ik vond het heerlijk om weer zo'n nieuw stukje van Haiti te leren kennen! Het zag er allemaal zo anders uit, en dat is ook wel eens leuk om te zien.
 Terwijl we reden over onverharde maar goede wegen, tussen grote hellingen met bomen en stenen door, belandden we opeens op een verharde weg, prachtig aangelegd tussen goed onderhouden bomen. En je raadt het al; dit was een veel rijker stukje. Wat een verschil weer, en zo duidelijk te zien.

We stopten bij een doodlopend punt waarna we dwars door weilanden naar beneden liepen. En ik dacht echt waar lopen we toch heen, dwars door de wildernis, tot er opeens een piepklein huisje tevoorschijn kwam. Deze mensen wonen dus echt in The Middle Of Nowhere. En ik wil niet weten hoe ver zij wel niet moeten lopen voor hun eten of zelfs hun water! Maar zo blijkt wel weer dat op zelfs de meest verlate plekjes nog mensen wonen in Haiti.
Op de terugweg kwamen we, naast alle motors met kilo's prei achterop, een motor tegen die, ja je gelooft het niet, een doodskist achterop had! Het moet niet gekker worden hoor.

Maar het werd nog gekker
Het grootste gedeelte van dit blog heb ik namelijk geschreven terwijl ik op een stoeprand zat, vlak aan een drukke weg. Waarom? We hadden pech! De band van de Viking was plat. Hahaha, zo maak je nog eens wat mee op een dagje. Dus we hebben 2 uur lang gewacht totdat de band gemaakt was en weer was geïnstalleerd. Maar zo kon ik wel lekker kijken naar de drukke weg en alle mensen die langs scheurden, en ik had er weer een avontuurtje bij.

Nu, donderdagavond, zit ik op bank en geniet ik ervan om dit blog te schrijven. Op deze manier reflecteer ik de gebeurtenissen van de afgelopen dagen nog een keertje, waardoor ik me wat beter voel. Hopelijk wordt morgen een mooie dag en voel ik me dan weer een stukje beter. Ik had nooit gedacht dat ik me zo lang zo zou voelen, en het is niet prettig, maar het is niet anders. Zo voel ik me nou eenmaal, en het wegduwen heeft ook geen zin. Dus laten we maar hopen dat ik me elke dag weer een stukje beter voel, zodat ik volgende week weer lekker volop aan de slag kan!

Tot snel!

Nicolien